......زشتی این اعمال مخصوصاً وقتی است که به پای دین حساب شود و به اسم طاعت و عبادت صورت یابد. ائمّه ما به ما دستور داده‏اند که: کُونُوا زَیْناً لَنا وَ لا تَکُونُوا شَیْناً عَلَیْنا. یعنی برای ما زینت و آفرین باشید نه باعث سرافکندگی و مذلت. و علاوه بر این ما را امر کرده‏اند اعمالی بکنیم که بگویند: خدا جعفر بن محمّدعلیه السلام را رحمت کند که چه نیکو اصحاب و پیروانش را ادب آموخته. و در عین حال از هیچ‏کدام از ائمّه ما روایت نشده که به پیروان خود اجازه چنین کارهایی را داده باشند یا خود ایشان به این کارها برخاسته باشند و یا در زمانشان علناً یا مخفیانه کسی یا کسانی به این کارها برخاسته دسته‏بندی کرده و در ملأ عام آبروی اسلام و تشیع را برده باشند. هرگز! هرگز! حتی در زمان آزادی شیعیان نیز با آنکه برای اعمال خود مانعی نمی‏دیدند مانند زمان مأمون و اوائل دولت بنی‏عباس چنین اعمالی سابقه ندارد. با هزار اگر - اگر فرض کنیم که این اعمال حرام هم نباشد، بدون شک چیزهایی است که باعث ننگ و عار مذهب بوده مردم را از چنین دینی بیزار می‏کند و حتماً زبان بدگویی را به روی دین ما خواهد گشود. شک نیست که این اعمال، این دسته‏بندی‏ها این سینه زدن‏ها، این به سر کوفتن‏ها، این زنجیر زدن‏ها و قمه کشیدن‏ها، این بی‏آبروگری‏ها آن هم در برابر مردم و در معابر عام (مخصوصاً این روزها در ایران در معرض انظار تمام دول خارجی - مترجم) و این وحشیگری‏ها و بربریت‏ها و تمام این اموری که خدا و پیامبر و امامان هیچ‏کدام به آن راضی نخواهند بود و بدتر از همه نسبت دادن این امور به همان بزرگواران، بدترین گناهان و فجیع‏ترین خیانات و پرعقاب‏ترین معاصی است.

عزادارای بر امام حسین‏علیه السلام و اقامه ماتم آن بزرگواران با وقوع این همه فجایع، مستحب نخواهد بود، بلکه حرام نیز هست. دین اسلام دین عقل است. مسلمان واقعی یعنی عاقل کامل. بنابراین هر کاری که مخالف عقل باشد بدون شک حرام و اگر از ائمّه نیز درباره آن تحریمی نشده باشد به پیروی از عقل ما مجبوریم که از آن دوری جوییم. با طبل و شیپور و بوق و کوس در برابر مردم بیرون آمدن و این وحشیگری‏ها را در آوردن چه در ایران و چه در عراق چه در مکه و چه در آفریقا هرجا که باشد حرام و مخالف دین و شرع است.

کتاب المجالس السنیه (کتابی است بسیار بزرگ و نیکو که برای اصلاح وضع عزاداری و روضه‏خوانی و غیره از طرف نویسنده محترم کتاب منتشر شده است. مترجم) را که منتشر کرده‏ایم در آن هیچ مقصودی نداشته‏ام جز اینکه این اخبار نادرستی را که بر سر منابر به ائمّه نسبت می‏دهند تصحیح و درست کرده باشم، جز برای اینکه از این زیاده‏روی‏ها و افراطها جلوگیری کرده باشم و جز برای اینکه از این آبروریزی‏ها به نام اسلام ممانعت به عمل آورده باشم. اکنون کسانی برخاسته‏اند و به من تهمت می‏زند که می‏خواهد اخبار را نسخ کند و از اجرای اعمال دین جلوگیری کند و غیره. شما را به خدا ببیند چگونه تهمت می‏زنند.

خدا خود می‏داند و بندگان راستگو و درست کردار او نیز همه می‏دانند که من در این گوشه انزوا نشسته مال و جان و عمرم را فقط و فقط وقف انتشار احکام خدا و پراکندن حقایق کرده‏ام و در این کار نیز از هیچ کس کمکی نخواسته‏ام و هیچ قصدی جز این ندارم. در این کار نیز مقصودم جز تهذیب این اخبار دروغ و جلوگیری از این منهیات و ممانعت از این بی‏آبرویی‏های به نام اسلام چیز دیگری نیست و می‏کوشم که ذاکرین و وعاظ، همه کسانی باشند که توجه همه را جلب کنند و گوش‏ها و قلب‏ها را به خود جذب کنند و در عین حال باعث افتخار و مفخر اسلام باشند نه باعث ننگ آن. می‏کوشم که این روضه‏ها و این عزاداری‏های آنان خود یک عبادتی باشد خالی از هر گونه شائبه و ریب و قصد دیگری. اقامه عزا برای امام حسین‏علیه السلام چیزی جز ذکر مناقب آن بزرگوار و مقاصد مهم آن سرور و فهماندن اینکه چرا او خود را به کشتن داد چیز دیگری نیست و اگر چنین باشد و بالای منابر جز اینها سخنانی رانده نشود بدون شک این خود یک وسیله ترویج از اسلام است و از این گونه مجالس است که باید حمایت و پشتیبانی کرد و برعکس بر پای داشتن این گونه مجالس به نام دین برای کارهای نامشروع باز بدون شک بزرگ‏ترین ضرر را به پیکر اسلام وارد می‏آورد و من برای نمونه یکی از این مجالس عزاداری واقع و منابر حقیقی را که خودم در آن حاضر بودم، ذکر می‏کنم:

در شهر بعلبک در مجلس فاتحه یکی از بزرگان همان شهر حاضر بودم یک نفر واعظ دانا و زبردست یکی از خطب نهج البلاغه را که درباره صفت اموات بود خیلی خوب و بدون غنا و آواز خواند. یکی از دانشمندان مسیحی که در آنجا حاضر بود به رفیقش گفته بود من نه از بلاغت و فصاحت این خطبه که انشاء مرد بزرگی است در شگفتم و نه از روانی کلام این ناطق، بلکه تنها چیزی که مرا متعجب می‏کند این است که چرا این ناطق مانند معمول سایرین خطبه خود را به آواز و با غنا نخواند؟ همین مرد می‏گفت که ما گمان می‏کردیم شما همه مانند یکدیگر هستید و برای همین از آوازه‏خوانی نکردن این ناطق در تعجب آمدم. البته این سخنان یک مرد مسیحی است که نمی‏داند ممکن است در بین وعاظ و ناطقین نیز کسانی باشند که مفخر شیعه می‏باشند و همه کس می‏تواند از سخنانشان استفاده کند و بر معلومات خود بیفزاید. او چه می‏داند که کسانی هم هستند که هرگز به خواندن این روایت‏های غلط راضی نمی‏شوند؟ روایت‏هایی مانند روایتی که شمر در آن به امام حسین می‏گوید: بعدک حیا یا ابن الخارجی. و یا حدیث تعداد جراحات وارده بر زینب و یا حدیث مکالمه زینب با عباس در هنگامی که شمر برای او و برادرش امان آورده بود یا حدیث آمدن زین‏العابدین‏علیه السلام در شب سوم عاشورا با قوم بنی‏اسد برای دفن پدرش و حدیث آمدن مرغان و غوطه خوردن در خون سید الشهدا و غیر از این از احادیث و روایات مجعوله و دروغی که روز و شب بر منبرها خوانده می‏شود و کسی نیست که از آن جلوگیری کند.

بعضی برای اینکه امر شاخسینی و یا زنجیر و سینه زدن را مستحب نشان بدهند، بدون هیچ‏گونه فکر و تعقل، قضیه فصد و حجامت را برای ما مثال می‏زنند و می‏گویند چون حجامت که یک نوع آزار بدن است مجاز و حتی مستحب است پس شاخسینی و اعمال دیگری نیز که به بدن آزار نمی‏رساند ولی مستحب است اشکالی نخواهد داشت. غافل از اینکه خود حجامت در وقتی مجاز خواهد بود که دکتر و طبیب دستور صریح بدهد یعنی معلوم شود که اگر شخص حجامت نکند خواهد مرد. در این صورت است که حجامت کردن مجاز است و گرنه در غیر این صورت حجامت کردن هرگز مستحب نبوده و حرام است. تازه این حجامت کردن است که درباره آن ممکن است طبیبی تشخیص صلاحیت بدهد و آن را مجاز بداند ولی آیا شاخسینی و زنجیرزنی یا سینه‏زنی آن هم در معبر عام که جز یک دیوانگی نیست می‏تواند مورد صلاحیت واقع شود و آیا هیچ طبیب و دکتری می‏تواند آن را تجویز کند و دستور بدهد. حجامت خود یک امر حرام است ولی اگر طبیب حاذق دستور داد مجاز می‏شود ولی آیا دکتری هم هست که شاخسینی و زنجیرزنی و سینه‏زنی را که در اصل دین حرام است تجویز کند و برای رفع مرض دستور بدهد؟ وای از این نادانی‏ها وای از این بدبختی‏ها فرض می‏کنیم دکترها و اطباء نیز چنین کارهای زشتی را تجویز کنند ولی آیا این گردن‏کلفت‏هایی که قمه و زنجیر را به سر و سینه خود می‏کوبند چه مرضی دارند که برای خوب شدن آن اقدام به این کار می‏کنند و چه دردی دارند که این راه معالجه و مداوای آن است؟

این امور بدون شک نه فایده دنیوی دارند و نه فایده اخروی. در دنیا باعث مرض و کوری و سینه تنگی و قوز درآوردن و در آخرت نیز باعث عذاب سخت الهی خواهند بود. برعکس کسانی که مردم را خر کرده و برای این امور هم فایده دنیوی و هم اجر اخروی قائل شده‏اند گفتار این کسان بی‏شباهت به گفته آن صوفی نیست که: سیبی دزدید و همان را صدقه داد. حضرت امام جعفر صادق‏علیه السلام علت این امر را از او پرسید او در جواب گفت من یک سیب دزدیدم در اثر آن برای من یک گناه نوشتند زیرا که خدا در قرآن می‏فرماید: «وَمَن جَآءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلَا یُجْزَی إِلَّا مِثْلَهَا».[4]  و وقتی که آن را صدقه دادم ثواب برای من نوشتند. زیرا که خدا در قرآن می‏فرماید: «مَن جَآءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ‏و عَشْرُ أَمْثالِهَا»،[5]  پس در این میانه، 9 ثواب برای من باقی خواهند ماند. ولی حضرت صادق‏علیه السلام به او گفتند این عقیده تو بسیار نادرست و حرف تو بسیار غلط است. زیرا که خداوند در قرآن می‏فرماید که: «إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ».[6]  و تو علاوه بر اینکه متقی نیستی چون دزدی کرده‏ای یک گناه در اینکه چرا دزدی کرده‏ای برایت می‏نویسند و یک گناه دیگر در اینکه چرا در مال غیر تصرف نابه‏جا کرده‏ای.

کسانی نیز در این باره می‏گویند تنها امور بزرگ و بلایای بسیار سخت است که پاداش بسیار نیک و جزای خیر دارد ولی باید گفت که این گونه استدلال اصلاً با این موضوع رابطه و سازشی ندارد؛ زیرا که مراد از بلای بزرگ مصائب و سختی‏های زندگی، مانند مرگ فرزندان و از بین رفتن اموال و کشته شدن و تسلط ظالم بر انسان و غیر اینهاست و این چه ربطی با این گونه امور و این تکالیف شاق و مضر دارد و این خبر که «بلا دیده‏ترین مردم نخست انبیاء و پس از آن اولیاء و اوصیا هستند» نیز به این موضوع ما ربطی ندارد.

راستی خنده‏آور است کسانی که بدون فایده و بی‏مقصد به سر و کله خود می‏کوبند و اعمال فجیع و نامشروع را با کمال جسارت انجام می‏دهند، خجالت که نمی‏کشند هیچ، خود را با انبیا و اوصیا نیز می‏خواهند برابر دانسته در یک ردیف قرار دهند.

دانسته شد که هر کار و عملی گرچه دینی نیز باشد وقتی به درجه عسر و حرج و سختی و مشقت رسید تکلیف از گردن شخص ساقط می‏گردد.

و همان فعل که قبلاً واجب بود اکنون ترک آن واجب می‏گردد. کسانی در این مورد اشکال تراشیده قضیه ورم کردن پاهای حضرت رسول را از اثر طول قیام در نمازها مثال و شاهد می‏آورند ولی به این اشخاص باید گفت این موضوع بر فرض هم که صحیح باشد بدون شک اتفاقی بوده اینکه پیغمبر همیشه این قدر در نماز می‏ایستاده که پایش ورم می‏کرده است. چرا که در صورت عمد و از روی قصد این کار به راستی برای رسول خدا نیز جایز نبوده است. چه کاری که منافی عقل و منطق باشد برای هر کس ناشایست و نادرست است.

از همین رو فقها و علمای اسلام دستور داده‏اند که اگر در اثر وضو ساختن حس کردی که دست‏هایت خشکه شده ترک می‏خورد نباید وضو بگیری و باید به همان تیمم اکتفا کنی، با وجود اینکه ترک خوردن دست در مقابل شکاف دادن سر و خراشاندن سینه و پشت چندان قابل اهمیت نیست. چگونه آن را جائز ندانیم و این امور شنیع را مجاز بشماریم؟ و هم چنین کسانی آن گریه‏های بی‏پایان زین‏العابدین‏علیه السلام را در عزای پدرش که به بیهوشی و غش کردن منجر می‏شد و خودداری آن حضرت را از طعام دلیل این موضوع می‏گیرند و می‏خواهند ثابت کنند که بنابراین زخم زدن بر سر خود برای عزاداری امام جائز است ولی نباید فراموش کرد که این اخبار باز اگر صحیح هم باشد (چه در صحت این اخبار شک است) در این باره امام‏علیه السلام بی‏اختیار بوده است و در فراق پدر بزرگوار خود بی‏تاب می‏گردیده است. و باز کسانی زخم شدن چشم‏های حضرت رضاعلیه السلام را در اثر گریه بر جدش دلیل می‏آورند.

باز این نیز اگر درست باشد جوابش همان است. کسانی همین موضوع را عَلَم کرده و می‏گویند حضرت رضاعلیه السلام چشمان خود را از زیادی گریه مجروح سازد ولی ما که شیعیان او هستیم نکنیم؟ در جواب این اشخاص باید گفت چه موقعی پیش آمده که ما بینیم شما خودتان گوشه از سرتان را زخمی کنید و یا برای یک دفعه هم شده محکم به سینه خود بکوبید و یا بر سر خود بزنید؟ بدون شک کسانی که این سخنان را می‏گویند هرگز خود به این کارها راضی نیستند و این تنها عوام جاهل و مردمان بی‏سوادند که از این سخنان فریب خورده و به هر کار ناشایستی دست می‏زنند. آری، به ایشان باید گفت: چرا این کارهای نیک و خوب را خودتان انجام نمی‏دهید و به مردم واگذار می‏کنید. خدا هم در قرآن می‏فرماید:

«أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنسَوْنَ أَنفُسَکُمْ[7]  یَأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ کَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُواْ مَا لَا تَفْعَلُونَ».[8] .

پس بدون شک اگر این امور به راستی ثواب داشت و در دنیا و آخرت مضر نبود سزاوار بود که علما و فقها نیز به آن مبادرت کنند و خود پیش‏قدم باشند. کفن بپوشند و سنج و دهل و شیپور به دست گرفته پیشاپیش همه بر سر و کله بکوبند و دیگران را نیز به این کار تشویق کنند، زیرا که علما و فقها بیش از همه شایسته برای این گونه کارها هستند و اکنون که همه این کارها را نمی‏کنند خوب بود اقلاً یکی دو نفر هم شده از علما برای نمونه این کارها را می‏کردند، ولی باید گفت که همین یکی دو نفر هم هرگز به این کارها نپرداخته‏اند و هرگز در این اعمال شنیع خود را برای دیگران سرمشق قرار نداده‏اند، حتی هیچ یک از آنان دیده نشده‏اند که در مجالس عزا و سوگواری کمی محکم به پیشانی خود بزنند تا پیشانی ایشان سرخ شود. آری، همین کار را هم نمی‏کنند. میرزای شیرازی در گذشته و تمام علمای نجف در همین امروز فتاوی صریح در تحریم تمام این اعمال صادر کرده و اعلامیه‏های دور و دراز بیرون داده‏اند.

و در گذشته نیز هیچ یک از علما و فقها و مجتهدین دستور و فتوایی برای این امور نداده‏اند جز آنکه آنها را رسماً حرام کرده‏اند. و من خود خط تمام علمای بزرگ نجف را که این اعمال حتی لطمه زدن به صورت را نیز حرام کرده‏اند، دیده‏ام و این خطوط همه اکنون نیز در نزد ورثه مرحوم حاج باقر صحاف که در حجره صاحب مفتاح الکرامه مقیم بود (و هم او بود که این موضوع را استفتاء کرده بود)باقی است. از همه اینها که ذکر شد فهمیده می‏شود که علما هیچ وقت در برابر این اعمال شنیع ساکت ننشسته‏اند، ولی چه باید کرد که مردم عوام هرگز به این سخنان گوش فرا نداده‏اند و این موضوع دلیل رضای آنان به این قبایح نمی‏تواند باشد.

این کارها و اعمال شنیع را ما حتی در زمان‏های قوت و انتشار تشیع مانند زمان آل بویه در ایران و یا زمان مأمون و اوایل زمان عباسیان که از طرفی شاهان شیعه بر مردم حکومت داشته‏اند و از طرفی علمای بزرگی چون شیخ مفید و سید مرتضی در آن زمان‏ها بوده‏اند نیز نمی‏بینیم و هیچ خبری این موضوع و اثبات آن را نقل نکرده است و در صورتی که در همان وقت‏ها در عزاداری‏ها حتی در بغداد نیز که مرکز سنیان بوده بازارها را تعطیل می‏کردند و مفصل عزاداری می‏کرده‏اند هرگز کسی نبوده که قمه بزند یا سینه‏زنی کند یا شنایع دیگر انجام دهد.

علمای نجف همگی از آقای سید ابوالحسن اصفهانی گرفته تا کاشف الغطا و میرزای قمی همه در رساله‏های خود و در استفتائات این اعمال را حرام کرده‏اند و اگر سخن ما را باور ندارید هم الآن نیز سؤال کنید و از آنان جواب بخواهید تا ببینید چگونه به شما جواب خواهند داد.

کسانی نیز می‏گویند تمام این کارها - راه انداختن این دسته‏ها و انجام دادن این فجایع - چون به‏پا داشتن شعائر اسلام است اشکالی نخواهد داشت، ولی فراموش نباید کرد که حتی امور واجب نیز در مورد ایذاء و اذیت نفس ساقط می‏شود. روزه در هنگام مرض و وضو در بودن زخم و حج در هنگام ناامنی همه ساقط می‏شود که هیچ عمل آنها نیز حرام است چه رسد به این امور مستحب. به این کسان باید گفت که مثل شما مثل آن کسی است که انگورهای وقف مسجد را شراب کرده و می‏فروخت و چون از او علت کار را پرسیدند، گفت چون وقف مسجد است و فایده فروش آن صرف مسجد خواهد شد حرام که نیست هیچ، خوردنش هم مستحب است.

آری، ما در این باره از پیشوایان بزرگوارمان یعنی از پیامبر اکرم و از ائمّه‏علیهم السلام که فرمودند دین اسلام دین آسان و ساده است و می‏گفتند: سعی کنید که باعث افتخار ما باشید نه باعث مذلت و سرافکندگی ما، و باز می‏فرمودند: ایذاء به نفس و آزار بدن حرام است، پیروی می‏کنیم و فرمانشان را به کار می‏بندیم. نه خود را اذیت می‏کنیم نه آزاری بر نفس خود وارد می‏آوریم و نه باعث ریختن آبروی آن بزرگواران می‏شویم.

این بود آنچه می‏خواستم به طور مختصر در اطراف اعمال شنیعی که در عزاداری‏های دروغین به نام دین بجا می‏آید بنویسیم و به طور ساده از راه دین آنها را رد کنم. شکر و سپاس خدای را که کار به اتمام رسید.

تاریخ 18 شهر محرم الحرام سال 1346 در شهر بیروت به دست این فقیر درگاه پرورگار حسن حسینی عاملی، که خدا از سر تقصیراتش بگذرد، تمام شد. وَ صَلَّی اللَّهُ عَلی سِیِّدِنا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ سَّلَمَ. http://ghamezani.blogfa.com/post-19.aspx  منبع: